دروغگو

من یک استاد آسان گیرم؟ نمی دانم. هر چه که هست بچه ها تا روز آخر سراغ فایل های من نرفته بودند. همان گروهی که ترم پیش خونم را به جوش می آوردند و افتاده بودند و باز هم با خودم برداشته بودند. تمرین را هم پیش نبرده بودند. دقیقا جلسه آخر پیام دادند و بیس پروژه را فرستادند که شروع کنم. کلاس های دیگر تا جایی پیش آمده بودند و شاید همین متوقعم کرده بود. در نتیجه چه برخوردی کردم؟ گفتم زمان ارسال پروژه تمام شده است. شروع کردند به بهانه آوردن. و من اشتباه کردم. چه اشتباهی؟ جواب بهانه هایشان را می دادم. مثلا می گفتند سیستم برایشان باز نمی شده است. خودشان می دانستند دروغ می گویند. من هم می دانستم. چرا؟ چون برای استاد اینکه دانشجو دقیقا چه ساعتی وارد سامانه شده و دقیقا چه ساعتی روی کدام فایل کلیک کرده است را به من نشان می داد. دروغ هایی از این دست. من ترم آخر هستم. باز هم سیستم نشان می دهد ترم چند هستند. تعداد واحد زیاد دارم و و و. و من وارد بازی ثابت کردن دروغشان شدم. یک اشتباه بزرگ. وقتی می دانی طرفت دروغ می گوید، یقین داری و خودش هم که خب می داند. آن را به عنوان یک فکت بپذیر و رفتارت را بر اساس آن بچین و تمام. پیرو سخن همیشگی سمیرا که "بد باشم، بهتر از این است که خر باشم." در موارد زیادی آمده ام به آدم ها ثابت کنم دروغ می گویند. با ذکر دلیل و شواهد متقن. اما چه فایده؟ فرد دروغگو را برای بهانه تراشی فعال کرده ام و البته که باور کرده است دروغش را و محق و طلبکار شده است. کمااینکه حالا بچه های این گروه یکسر دارند ویس می فرستند و با عصبانیت صحبت می کنند. گو اینکه من با نهایت احترام با آنها صحبت کرده و می کنم و قصدم این بود متوجه بشنود مشکل شخصی با هیچ کدام ندارم. کوتاهی از سمت خودشان بوده است. من استاد سختگیری هستم؟ نمی دانم.