مرگ وهم

این عبارت را توی یک پیج روانشناسی خوندم. روزی که می فهمی بهترین نیستی، بهترین در شغلت، بهترین استاد را داشتن، همسر، مادر و پدر و فرزند، بالاترین تو همکارها، همواره سالم بودن. نوشته بود اگر این مرگ را نظاره گر بشی پیراسته میشی. چیزی که من دارم هر روز بهتر و بهتر حس می کنم. نمی دونم از کی شروع شد. از وقتی توی شرکت معماری کم آوردم؟! یا نه. وقتی سر کار وزارت خونه دیدم خیلی عقبم. از لحاظ تجربه. و مدام با خودم تکرار کردم پس من کجا بودم این همه سال؟ و حالا؟ خلوت بودن کلاس هایم. برایم غم انگیز است. خیلی غم انگیز.

تو پست قبلی هم گفتم دو تیپ آدم وجود داره، اونهایی که تو بزنگاه ها ادامه می دهند و آنهایی که آرزو می کنند. اگر کماکان مرا خواستند، سعی می کنم ایراداتم را بفهمم. خودم را بهتر کنم. حتی حالا. چرا که نه؟ شل بودن کلاس قبل از عیدم دلیلش بود؟ یا چه؟ آسان گرفتنم؟ یا اینکه کاری به آنها واگذار نکردم؟